ارتباط با حضرت

اعتقاد به وجود امام زمان (ع) از ورویات مذهب شیعه است و برابر روایات و ادله ، وجود امام در هر زمانی لازم است و زمین ، بدون حجت باقی نمی ماند . اما در باره امکان ارتباط و مشاهده حضرت دو دیدگاه وجود دارد : 1) در دوران غیبت کبری ، امکان ارتباط و مشاهده وجود ندارد 2) برای اولیای الهی ، امکان ارتباط و بهره بردن از محضر حضرت وجود دارد . گروهی از بزرگان شیعه، بر این باورند که در زمان غیبت کبری ، امکان ارتباط با امام زمان (ع) برای شیعیان وجود ندارد و برابر دستور حضرت ، مدعی دیدار را باید تکذیب کرد . محمد بیث ابراهیم (معرف به نعمانی و صاحب کتاب الغیبه) ، فیض کاشانی (در کتاب وافی) کاشف الغطاء (در رساله حق المبین ) و شیخ مفید از این گروه اند . مهم ترین و معتبرترین دلیل اینان ، بر نفی روئیت و مشاهده حضرت در عصر غیبت ، توقعی است که شیش روز پس از مرگ علی بن محمد سمری – آخرین نائب خاص حضرت – از ناحیه آن حضرت صادر شده است برای این توقیع ، مدعی مشاهده دروغ گوست و ادعای وی قابل پذیرش نیست . گروهی دیگر از علمای شیعه معتقدند که در غیبت کبری ، امکان ارتباط با امام زمان وجود دارد این دیدگاه در بین متاخران شدت دارد. از سید مرتضی شروع میشود و پس از وی، شهرت میابد و افرادی چون محدث نوری ، کراجکی ، شیخ طوسی و .. . آن را طرح میکنند . سید مرتضی در پاسخ به این پرسش که حضور  امام ، در پرده غیب چه فایده ای دارد ؟ امکان استفاده گروهی از اولیا ء الهی را از محضر آن حضرت ، مطرح می کنند . مدعیان امکان ارتباط با حضرت، سه دلیل اقامه کردند : روایات ، اجتماع و داستان ها .البته هر کدام ادله طرف دیگر را نقد کرده اند که در این مجال ، بحث آن نمی گنجد .

به حر حال ، اگر فر            ض را به امکان مشاده و ارتباط با حضرت بدانیم ، برابر تصریح توقیع ، دیدارکنندگان حق اظهار را ندارند و به تعبیر شیخ طوسی ، خود میداند و نفس خویش .